وبلاگ دستچین

قیمت بالای جایگزین های شیر همه ما را به فکر راههایی برای صرفه جویی انداخته است. فراهم ساختن یک شروع خوب برای گوساله ها به شما امکان میدهد تا آنها را زودتر از شیر بگیرید.

آخرین ارزیابی ها از میانگین سن شیرگیری گوساله در آمریکا می گوید که ۷۰ درصد از گوساله ها در ۷ هفتگی یا بیشتر، شیرگیری می شوند. به علاوه ۲۵ درصد از دامداری های مورد بررسی، گفتند که گوساله ها را در ۹ هفتگی یا بیشتر از شیر میگیرند. با در نظر گرفتن اینکه گوساله های دارای شکمبه به خوبی توسعه یافته، میتوانند از نظر فیزیولوژیکی برای شیرگیری حتی در ۳ هفتگی آماده باشند، بسیاری از دامداری ها فرصت بزرگی برای شیرگیری گوساله ها در سنین کمتر و صرفه جویی در هزینه ها و زمان سپری شده دارند. زود از شیرگیری موضوع جدیدی نیست ولی به خصوص در مواقعی که نقدینگی کم بوده و هزینه جایگزین شیر بالا است، ممکن است بخواهید شیوه فعلی خود را مورد تجدیدنظر قراردهید.

نخست مروری سریع بر توسعه شکمبه داریم که عامل کلیدی در یک برنامه شیرگیری زودهنگام است. هنگامی که گوساله شروع به خوردن خوراک خشک به خصوص آغازین می کند، شکمبه شروع به فراهم ساختن مواد مغذی تولید شده در اثر تخمیر کرده و جمعیت میکربی شکمبه شروع به رشد می کند. تخمیر بخش نشاسته ای غلات، اسیدچرب فرار، بویژه اسید بوتیریک تولید کرده که رشد پرزهای شکمبه و فعالیت متابولیکی آن را تحریک می کند. بعد از حدود ۳ هفته از تغذیه از غلات، شکمبه گوساله باکتریهای کافی برای تخمیر خوراک لازم جهت تولید مقدار لازم انرژی را خواهد داشت. باکترهای شکمبه نیز منبع مهمی از مواد مغذی و پروتئین میکربی را با خروج از شکمبه و هضم و جذب شدن در روده کوچک فراهم می کنند. پروتئین میکربی بسیار قابل هضم بوده و حاوی ترکیب مطلوبی از اسیدهای امینه است.

از نقطه نظر مدیریتی، ما می توانیم در چند روز نخست بعد از تولد، با فراهم کردن دسترسی به آب و یک مخلوط کنسانتره ای با کیفیت و داری بافت درشت و زبر، زمینه را برای رشد مطلوب گوساله فراهم کنیم. در ۳ تا ۴ هفتگی، شکمبه به خوبی میتواند توسعه یافته باشد و برای تغییر به جیره ای حاوی خوراک جامد آماده باشد. هر چه زودتر نشاسته توسط گوساله مورد هضم قرارگیرد، توسعه شکمبه زودتر صورت می گیرد. حدود ۲۱ روز از نخستین زمانی که کنسانتره مصرف می شود طول می کشد تا پرزهای شکمبه توسعه پیدا کنند. این زمان توسعه از وقتی است که برای بار اول کنسانتره مصرف می شود که می تواند در ۲ روزگی یا ۲۰ روزگی باشد. اینجاست که مدیریت نقش مهمی در تعیین توسعه شکمبه و سن شیرگیری ایفا می کند. کمک به گوساله در خوردن نخستین لقمه های کنسانتره میتواند اثرات مثبت و چشمگیری در شروع روند توسعه شکمبه داشته باشد.

تحقیق اخیر در ایالت پنسلوانیا، تاثیر سن شیرگیری روی عملکرد گوساله و تولید شیر نخستین شیردهی را مورد بررسی قرارداده است. در دو آزمایش ۱۲۴ گوساله نر و ماده در ۳، ۴، ۵ یا ۶ هفتگی از شیر گرفته شدند و تا سن ۸ هفتگی مورد مطالعه قرار گرفتند. بسیاری از تحقیقات قبلی تفاوتی بین گوساله های شیرگیری شده در ۶ یا ۸ هفتگی نشان نداده است. جایگزین شیر این مطالعه حاوی ۲۲ درصد پروتئین و ۱۵ درصد چربی بود و به میزان ۱۰ درصد وزن تولد مورد تغذیه قرار گرفت. در هفته قبل از شیرگیری، جایگزین شیر به نصف کاهش یافت. گوساله ها در دو وعده از روز، در آزمایش اول شیر دریافت می کردند، در آزمایش دوم تا دو هفتگی، از شیر روزانه دو بار تغذیه می گردید، سپس گوساله ها تا زمان شیرگیری، تمام شیر را در یک وعده دریافت میکردند. گوساله هایی که در سه هفتگی شیرگیری شدند، دقیقا در این دو آزمایش به طور مشابه با بقیه تغذیه شدند.

وزن بدن در ۸ هفتگی در تمام گوساله ها یکسان و به طور متوسط ۷۴ کیلوگرم بود. این بدین معنی است که وزن آنها در ۸ هفتگی تقریبا دو برابر وزن تولد شده بود که شاخص خوبی در هر سامانه تغذیه گوساله است. ارتفاع لگن و جدوگاه نیز صرفنظر از سن شیرگیری، مشابه بود.

در ۸ هفتگی ارتفاع لگن گوساله ها ۵/۸۷ و ارتفاع جدوگاه آنها ۵/۸۲ سانتیمتر بود. نکته مهم در این مطالعه این بود که گوساله های شیرگیری شده در ۳ هفتگی استارتر را در هفته قبل از شیرگیری، با میل نمی خوردند، بنابراین استارتر به طور دستی برای کمک به توسعه شکمبه تغذیه می گردید. به این دلیل و این حقیقت که ۲۱ روز، حداقل زمان برای توسعه کافی شکمبه است، شیرگیری در ۳ هفتگی توصیه نمی شود. با این حال شیرگیری در ۴ هفتگی تحت شرایط مدیریتی خوب تا عالی کاملا مورد قبول می باشد. به علاوه تقاوتی در سلامتی گوساله در سرتاسر این آزمایشات مشاهده نشد. توسعه شکمبه مشاهده شده در ۸ هفتگی برای تمام گوساله ها یکسان بود و تفاوتی در ترکیب بدن تشخیص داده نشد.

آمارهای انجمن بهبود گاوهای شیری برای گوساله از این مطالعات جمع آوری و تحلیل شد تا مشخص شود آیا سن شیرگیری روی سن زایش یا تولید شیر نخستین شکم موثر بوده است یا نه. ۴۰ تلیسه در این بخش از آزمایش مورد مطالعه قرارگرفتند و PTA (قابلیت انتقال پیش بینی شده) برای تولید چربی پدر و مادر در تحلیلهای آماری قرارگرفت. صرفنظر از سن شیرگیری، همه تلیسه ها تقریبا در سن مشابهی ۴/۲۳ ماهگی زایش کردند. تولید شیر معادل بلوغ ۳۰۵ روزه شکم اول، ۱۳۶۳۰ کیلوگرم بدون تفاوتی بین تیمارها برآورد گردید. ترکیب شیر نیز تحت تاثیر قرار نگرفت، چربی ۸۳/۳ درصد و تولید معادل بلوغ آن، ۵۲۲ کیلوگرم بود. پروتئین ۳ درصد و تولید معادل بلوغ پیش بینی شده آن، ۴۰۷ کیلوگرم بود.

گوساله ها می توانند برای شیرگیری در ۳ تا ۴ هفتگی آماده باشند. با این حال، در این مطالعه، گوساله های شیرگیری شده در ۳ هفتگی به توجه بیشتری نیاز داشتند. زمان و نیروی کار بیشتر مورد نیاز برای به مصرف رساندن استارتر، به این گوساله ها بیان می کند که صبر کردن تا ۴ هفتگی بهتر خواهد بود.

شیرگیری زودتر گوساله ها تا جایی که امکان دارد، باعث می شود آنها مصرف خوراک خشک را سریعتر آغاز کنند و در زمان و هزینه صرفه جویی می کند. مهم است بیاد داشته باشیم که زود از شیرگیری، بدون توسعه شکمبه نمی تواند موفقیت آمیز باشد. اگر شکمبه برای پذیرش خوراک خشک آماده نباشد، گوساله از کمبود رشد تا ۳ هفته بعد از شیرگیری، رنج خواهدبرد. اگر شکمبه به میزان کافی توسعه نیافته باشد، ابن کمبود رشد بعد از شیرگیری در هر سنی می تواند رخ دهد.

با مراقبت و مدیریت مناسب، اکثر گوساله ها می توانند، در ۴ تا ۵ هفتگی شیرگیری شوند، ولی تصمیم از شیرگیری را تنها بر اساس سن نگیرید. به جای آن، از مقدار استارتر گوساله مصرف شده به عنوان نشانگر اصلی زمان شیرگیری استفاده کنید.

گوساله هایی که ۹/۰ کیلوگرم کنسانتره در روز به مدت ۳ روز پیاپی مصرف می کنند، برای شیرگیری آماده هستند. برای استفاده از این سامانه، باید بدانید چه مقدار استارتر روزانه تغذیه می گردد. ۹/۰ کیلوگرم کنسانتره را وزن کرده و مقدار را روی ظرف مورد استفاده برای تغذیه گوساله ها علامت گذاری کنید تا از دقت آن مطمئن شوید. اندازه گیری مصرف استارتر به شما امکان می دهد تا تاریخ شیرگیری را برای گوساله هایی که از زمان مورد نظر به دلیل بیماری عقب می افتند، تنظیم نمائید و تنها آنهایی که سالم بوده و به خوبی خوراک می خورند را شیرگیری کنید. اگر شیر گیری در ۵ هفتگی به نظر میرسد که برای شرایط شما مناسب نیست، احتمالا عوامل دیگری دخیل هستند. برخی احتمالات می توانند شامل: عدم مصرف آغوز کافی، تهویه ضعیف، عدم تغذیه استارتر با کیفیت، جایگاه مرطوب و نمناک یا دیگر منابع تنش زا باشند.

در زمان شیرگیری، شیر میتواند به طور ناگهانی یا به تدریج حذف شود ولی تغییرات در خوراک خشک را به تدریج اعمال نمائید. استارتر یکسانی را به مدت یک هفته تغذیه کرده و سپس استارتر را با کنسانتره گوساله شیرگیری شده مخلوط کنید تا گوساله ها امکان تطابق با خوراک رشد دهنده را پیدا کنند. علوفه با کیفیت، زمانی که مصرف کنسانتره به حدود ۲/۲ تا ۷/۲ کیلوگرم در روز می رسد، می تواند یک بار در روز تغذیه گردد که احتمالا حدود ۶ تا ۷ هفتگی می باشد. دیگر راهکارها برای کاهش تنش در زمان شیرگیری شامل صبرکردن به مدت یک هفته و سپس انتقال گوساله به جایگاه گروهی، محدود ساختن گروه انتقالی به ۴ تا ۶ گوساله و اجتناب از شاخ سوزی یا واکسیناسیون در این زمان است.

در مطالعه ای که در سال ۱۹۹۴ در ایالت پنسیلوانیا انجام شد، هزینه پرورش گوساله ها تا ۱۱۲ روزگی مقایسه گردید و برآورد شد که شیرگیری در ۳۰ روزگی به جای ۶۰ روزگی، ۳۲ دلار به ازای هر گوساله صرفه جویی در پی داشت. شیرگیری در ۴۵ روزگی به جای ۶۰ روزگی، ۱۹ دلار و شیرگیری در ۳۰ روزگی نسبت به ۴۵ روزگی باعث ۱۳ دلار صرفه جویی گردید. اگر از قیمت جایگزین شیر در سال ۲۰۰۷ در این تحلیلها استفاده کنیم، میبینیم که شیرگیری در ۴ هفتگی میتواند تا ۵۵ دلار به ازای هر گوساله نسبت به شیرگیری در ۸ هفتگی صرفه جویی به دنبال داشته باشد. شیرگیری در ۴۵ روزگی تا ۳۰ دلار به ازای هر گوساله نسبت به شیرگیری در ۶۰ روزگی صرفه جویی به همراه دارد.

مطالعات انجام شده در ویسکانسین و پنسیلوانیا نشان داده اند که گوساله ها قبل از شیرگیری پرهزینه ترین دامهای جایگزین از نظر تغذیه و مراقبت هستند. به علاوه، این مطالعات نشان می دهد که نخستین گروه بعد از شیرگیری، ارزانترین گروه می باشد. تصمیم مدیریتی شما و عملیات مرتبط، تعیین می کند که چه موقع گوساله ها را از گرانترین گروه به ارزانترین گروه منتقل نمائید.

به خاطر داشته باشید که سن، اساس خوبی برای از شیرگیری دامها نیست و مصرف کنسانتره و شکمبه توسعه یافته، روشهای بسیار بهتری برای تعیین زمان از شیرگیری گوساله ها می باشد.

سخن آخر اینکه سامانه های زود از شیرگیری، می تواند باعث صرفه جویی مالی بدون تاثیر بر عملکرد گوساله یا تولید شیر آتی گردد.